"Nehir'in Adımları",
29 Eylül Pazar günü İstanbul Teknik Üniversitesi, Ayazağa Yerleşkesi, Merkezi Derslik Binası önünde, saat 10:00'da.
10:00'da toplanma, 10:30'da başlangıç.
Hedefimizi de belirledik: KAÇUV-EVİ'nin bir odasının 1 yıllık masrafını üstlenmek!
Duyduk duymadık demeyin! Hava nasılmış diye merak etmeyin! Koşacağız mı yani hiç demeyin, bekliyoruz!
Katılım Ücreti:
Aile: 50 TL
Yetişkin: 30 TL
Çocuk: 15 TL
İ.T.Ü. öğrencisi: 5 TL (üniversite öğrencisinden para almaya benim gönlüm razı olmadı, harçlıkları onlara kalsın, bu sembolik)
Bilgi: http://www.coyag.org/
Tuesday, September 24, 2013
Arda 1 yaşında
Nehir'cim tatlı kızım eylül ayını sadece sana ayırmayı istemiştim. Hayat bana tatlı bir sürpriz yaptı, bu planım da bozuldu. Kardeşin seni kaybettiğimiz ayda doğdu. Hayat paylaşmaktır. Sen eylülü kardeşinle, kardeşin de eylül ayını seninle paylaşıyor. Birbirinize yakınlaşıyorsunuz belki de.
Arda senin resimlerine bakıp gülüyor. Babaannen senin çok güzel bir yağlıboya resmini yaptı. İşte ona bakıyor.
Arda'nın ilk seslenişi zaten abla oldu. Leyla senin olduğu gibi kardeşinin de favorisi evde. Ama ben gizliden gizliye bu abla işine iki türlü seviniyorum, hem Leyla adına, hem de senin adına. Arda'nın iki ablası var.
Arda 1 yaşında oldu.
Maşallah kardeşine!!!
Arda senin resimlerine bakıp gülüyor. Babaannen senin çok güzel bir yağlıboya resmini yaptı. İşte ona bakıyor.
Arda'nın ilk seslenişi zaten abla oldu. Leyla senin olduğu gibi kardeşinin de favorisi evde. Ama ben gizliden gizliye bu abla işine iki türlü seviniyorum, hem Leyla adına, hem de senin adına. Arda'nın iki ablası var.
Arda 1 yaşında oldu.
Maşallah kardeşine!!!
Wednesday, September 4, 2013
3 yıl
Bugün 3 yıl oldu.
En zoru neydi biliyor musunuz.
Nehir'i iki yıl süresinde, tüm tedavisinde yalnız bırakmamışken, hastaneden RMH'ye yürüdüğümüz dakikalardı. Ellerimiz boş, kalplerimiz paramparça. Leyla'nın o ilk tepkisi, "Nehir kiminle?".
Hiç kimse evlat acısı yaşamasın.
Nehir'im, tatlı kızım, uykuya dalmadan önceki, ellerini yanaklarının altına kavuşturup da bana bakışın, hep benimle.
En zoru neydi biliyor musunuz.
Nehir'i iki yıl süresinde, tüm tedavisinde yalnız bırakmamışken, hastaneden RMH'ye yürüdüğümüz dakikalardı. Ellerimiz boş, kalplerimiz paramparça. Leyla'nın o ilk tepkisi, "Nehir kiminle?".
Hiç kimse evlat acısı yaşamasın.
Nehir'im, tatlı kızım, uykuya dalmadan önceki, ellerini yanaklarının altına kavuşturup da bana bakışın, hep benimle.
Subscribe to:
Posts (Atom)