Dostum, Postum, Tostum

Leyla Geldi.

Öğleden sonra, annem havaalanından aradığında evdeydik, sonra Whole Foods'a gittik. Öğlen uyumamış olan Nehir, dönüşte arabada uyudu. Biz de Leyla'yı otelden almaya gittik. Genel kural, TR'den gelenler ilk iş duş alıp, üzerlerini değişip geliyorlar. Uçaklardan değişik mikropları taşımış olmamak için. Dikkatliyiz.

Leyla duş yapmış, üzerini değiştirmiş, yatakta yatıyordu yukarı çıktığımda. Gülümseyerek baktı bana, ben girince içeri. Ve hemen bir maymun gösterdi, Nehir'e almışlar, aynısı Leyla'da da varmış, yanındaydı.

Sonra bana "dostum" dedi, hani "gidelim, dostum" diye çevirilerden kalma laf vardır ya.

Güldüm. Tuhaf bir karşılaşma. İnsanın kendi çocuğunu büyümüş bulması. Bir yandan da kendime çok benzettim, büyüdükçe bana benziyor. İşte bu da çok acaip bir his. Bana benim gibi bakan bir çocuk. Aynaya bakıyormuş gibi, ama geçmişteki bir ayna.

Aşağıya indik, Leyla heyecanlıydı, "Nehir'e sürpriz yapalım" diyordu. Arabaya bindik. Nehir uyandı.

Sonrası, arkada kıkır kıkır bir Nehir, yol boyunca ablasına oyunlar yaptı.

Ablasının her dediğini tekrarladığı için, ablası "dostum" dedikçe, önce "postum" (Austin'de hani hangi hayvanın olduğunu bulamamıştık, oradan olsa gerek), sonra da "tostum" (bu da tubbie tost olsa gerek)...diyerek tekrarlıyordu.

Eve geldik, arabadan iner inmez elini tuttu, elele tutuştular...

Bir de yürürken, ablasına bakıyor, hayran hayran. Abla ise çok gururlu, kardeşi ona düşkün diye, "bu çok tatlı bi şi" diyor...Leyla bir yandan da Nehir'i inceledi. Kafasında bir çizik vardı, onu sordu, elinde bir küçük yara vardı, yine düşmekten, onu da sordu. Derken, "yanakları dolmuş", "kilo aldı mı" diye sordu. Neler olup bitiyor, kardeşinin canı yanıyor mu diye merak ediyor sanırım. Aslında Leyla'nın yanında yapmasak dressing change i iyi olacak.

Bir iki saat sonra anneanne ve dede geldiler.

Onlara da ilgi gösterdikten sonra, hep birlikte yemek yedik.

Tavuk yanına "raw" karnıbahar. Bu kez annem bulgur pilavı da yaptı, çünkü Nehir öğlen, "anne yumurta yap" dedikten sonra, akşam da "anne, pilav yap" demişti. Nehir pilavı görünce başka bir şey çok yemedi. Bu kez Leyla yetişti imdadıma, ve karnıbaharı "çok güzel olmuş" diye yedi. Sera Amca da "Bunu sen mi yaptın" diye anneme sordu!! Yani tuttu.

Asayiş berkemal, hane halkı tamamlandı. Evimizin tatlı cıvıltısı geldi. M a ş a l l a h.

Leyla yatarken söz verdirdi, "Ben uyuduktan sonra kalkmak yok, ve yarın sabah da benden önce uyanmak yok" diye. Sonra Nehir yatakta ablasına bildiği şarkıları söyledi. Bir ara ağladığında (flush yapalım deyince, sanıyorum dün geceki dressing change after effect i) Leyla yatıştırdı, ve bize "Siz yapamıyorsunuz, ben yapabiliyorum" dedi, yine gururla. Şimdi bir yanımda Nehir (şimdilik kendi yatağında) bir yanımda Leyla...umurumda mı dünya, değil. Gecenin ilerleyen saatlerinde kalabalıklaşınca ne olacağız bilemiyorum.

Herkese iyi bir hafta!